XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
Honantxe gaur eta bihar, aita etxe ondoko tontortxoan beti semearen zain.
A nahigabea!
Eta heldu zan, halako baten, egun hori.
Hor dator seme galdua, errukia emoteko eran.
Zer zan ha!
Zikin, argal, trauskil, errukarri.
Aitaren bihotza dardaraka hasi zan, gora-goraka, pozaren pozez lehertu beharrean, zoratu beharrean.
Semea besartean hartu, laztanez bete bihotz ondoan, eta negar sotinka, estu-estu, ito beharrean erabili ondoren, une haretako pozari eutsi ezinik, aginduak emoten hasi zan.
-
Deitu musikalariai, adiskideai, auzokoai; jai handi bat egin behar dogu etxean, nire seme hau hilda egoan eta biztu egin da eta; galduta egoan eta aurkitua izan da eta.
Aitak ez deutso hasarrerik egin, ez deutso zigorrik ezarri; ez deutso itandu nondik nora ibili dan, nogaz eralgi dituan etxetik eroandako diruak...
Zer da semearen trabeskeria hori semea barriro etxean eukitearen ondoan!
Semea bizirik dago eta horixe da dana; beste guztiak joanak dira.
Semea, semea da nire bihotz zatia, nire ondasuna!
Zer deritxazue?
-Ba, aita hori, Jesusek diñoan lez, zeruko Aita da.
Zeruko Aita!
Jaungoikoa!
Holantxe hartzen dau gure zeruko Aitak bere oinetara doan pekataria.
Holakoxe harrera bigun, gozo, maitekor, pozgarri egiten deutso pekatariari.